که با هدف زنده‌نگه‌داشتن نام سازمان و بزرگ‌نمایی آن و ایجاد رعب و وحشت در میان مردم و علاقه‌مندان نظام جمهوری اسلامی صورت می‌گرفت.
سرویس تاریخ مشرق- رهبر انقلاب در سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) در مرقد مطهر ایشان در سخنان مهمی با اشاره به وقایع دهه شصت، آن را مظلوم دانسته و تاکید کردند جای جلاد و شهید از سوی برخی تریبون داران عوض نشود: «مراقب باشیم تا در دهه شصت، جای شهید و جلاد عوض نشود، زیرا ملت ایران در دهه شصت مظلوم واقع شد و به دلیل اینکه تروریست ها و منافقین و پشتیبانان آنها به امام و ملت ایران ظلم و خباثت کردند، ملت در موضع دفاع قرار گرفت و در نهایت هم پیروز شد.»
ورود مجاهدین به فاز مسلحانه، به صورت تدریجی و با زمینه‌سازی یکساله برای افکار عمومی صورت گرفت، سازمان طی یکسال جنگ روانی طراحی شده، قصد داشت وانمود کند این نظام است که سازمان را وادار به نبرد مسلحانه کرده است.
رجوی مرحله اول فاز نظامی را که از ۳۰خرداد۶۰ شروع شد و تا تابستان ۶۱ طول کشید، مرحله بی‌آینده کردن نظام نامید. سازمان در این مرحله قصد داشت تا با هدف قراردادن مسئولین نظام و مردم عادی ثبات و آینده نظام را از بین ببرد.
بی‌شک در این دوره بیشترین ترور مربوط به مردم عادی و مسئولین رده میانی و پایین جمهوری اسلامی است. این امر به دو دلیل عمده رخ داده است: نخست در دسترس بودن مسئولین میانی و اعضای سازمان‌ها و نهادها و ارگان‌های دولتی و انقلابی نسبت به مسئولان رده‌بالای نظام که به دلیل عدم برخورداری از حفاظت، به‌آسانی هدف تیم‌های ترور سازمان قرار می‌گرفتند و دیگر، انجام ترورهای کور از سوی واحدهای ترور سازمان که با هدف زنده‌نگه‌داشتن نام سازمان و بزرگ‌نمایی آن و ایجاد رعب و وحشت در میان مردم و علاقه‌مندان نظام جمهوری اسلامی صورت می‌گرفت. در این‌گونه عملیات‌ها صرفا هدف انجام ترور بود و اینکه قربانی ترور چه فرد یا شخصی باشد، اهمیت نداشت. از این رو، عمده‌ی قربانیان این ترورهای کور، مردم عادی و شهروندان بی‌دفاع و رهگذاران و یا صاحبان کسب و پیشه‌ای بودند که صرفا به دلایلی مانند نصب تصاویر حضرت امام خمینی (ره) و یا سایر مسئولان نظام در مغازه یا محل کسب خویش و یا در حضور در اماکنی مانند روبه‌روی مسجد و یا پایگاه‌های بسیج، کمیته‌های انقلاب، دادستانی و ... و یا به علت داشتن قیافه و ظاهر حزب‌اللهی هدف قرار می‌گرفتند.
هرچند در میان قربانیان موج ترورهای کور منافقین مواردی وجود دارند که حتی فاید یکی از خصوصیات پیش‌گفته بوده و تنها به دلیل افزایش آمار «سوختگان به خشم مجاهدین خلق» قربانی خشونت مجاهدین خلق شده‌اند.
در این میان نکته‌ی جالب توجه این است که سازمان، بسیاری از قربانیان خود را فقط در حد اسم و رسم می‌شناخته و از این در برخی اوقات، مسئولیت و یا ارگان و نهاد محل خدمت قربانیان خویش را به غلط ذکر نموده است و جالبتر اینکه سازمان حتی نام و نشان برخی از قربانیان ترورهای کور خود را نمی‌دانسته و در چنین مواقعی، با تعابیری نظیر «یکی از وابستگان به رژیم» و ... از قربانیان خود نام برده است.